„Zbyt duże, żeby istnieć”

W tamtym czasie nie rozumiałem decyzji CNMC w sprawie oferty przejęcia Sabadell przez BBVA. Nie zrozumiałem tego, ponieważ koncentracja bankowa – mierzona za pomocą powszechnie stosowanych obiektywnych wskaźników – byłaby bardzo wysoka w Katalonii w szczególności i w Hiszpanii w ogóle, a ponadto znaczna część nałożonych środków naprawczych ma charakter tymczasowy: jeśli fuzja pociąga za sobą niepożądane ograniczenie konkurencji na niektórych rynkach, niczego nie rozwiązuje ustanowienie środków na 36 miesięcy. Wydawało mi się, że jedynym logicznym rozwiązaniem będzie trwałe wyeliminowanie tych dysfunkcji.

Jeszcze mniej zrozumiałem mylące powody podane w głosowaniu posła zaproponowanego przez Junts per Catalunya, pana Pere Solera, zgodnie z którym uzyskał on środki, które poprawią sytuację katalońskich MŚP. Nie zrozumiałem ich, ponieważ dyskryminacja terytorialna — niezależnie od tego, kto ją stosuje — jest nielegalna zarówno w Hiszpanii, jak i w Unii Europejskiej.

Fuzja BBVA-Sabadell nie jest korzystna z punktu widzenia interesu publicznego

Cieszę się zatem, że prezydent Sánchez rozpoczął publiczne konsultacje w tej sprawie. Pierwsze pytanie, jakie nam zadano, dotyczyło tego, czy istnieją kryteria interesu ogólnego inne niż ochrona konkurencji, na które transakcja BBVA/Sabadell mogłaby mieć wpływ. Odpowiedź brzmi: tak. BBVA jest już bankiem systemowym , co w praktyce oznacza, że ​​jest bankiem zbyt dużym, żeby upaść , co oznacza, że ​​jeśli pewnego dnia coś pójdzie nie tak, nie zostanie zlikwidowany jak każdy inny sklep czy warsztat samochodowy, lecz będzie musiał zostać uratowany na koszt podatników. Podwyższenie rachunku w związku z fuzją jest zatem niepożądane z punktu widzenia interesu publicznego, który jest przedmiotem konsultacji.

Prawdą jest, że władze Hiszpanii przekazały już niektóre instytucje finansowe w ręce BBVA; ale mniejszym złem było uniknięcie bankructwa. Mówimy o banku Sabadell, który jest zdrowy i nie potrzebuje pomocy finansowej. W związku z tym precedensy te nie mają zastosowania.

Prawdą jest również, że istnieją przesłanki wskazujące na to, iż w interesie Europy leży posiadanie większej liczby banków. Jednakże cel ten musi zostać osiągnięty poprzez fuzje transgraniczne. Gdyby BBVA zdecydowało się na przejęcie zdrowego banku w innym kraju europejskim, moglibyśmy przyjąć łagodniejsze podejście: powstały w wyniku przejęcia bank byłby większy, ale ryzyko dla hiszpańskiego podatnika nie wzrosłoby.

Słyszałem argumenty tych, którzy uważają, że jedyną osobą, która powinna podjąć decyzję, są akcjonariusze BBVA (którzy już ją podjęli) i akcjonariusze Sabadell (którzy muszą ją podjąć). W ogóle się z tym nie zgadzam. Niewiele jest słów bardziej przewrotnych niż „liberał” , lecz jako liberał muszę stwierdzić, że „zbyt duży, by upaść” oznacza „zbyt duży, by istnieć” . Fuzja ta nie jest korzystna z punktu widzenia interesu publicznego, dlatego też będę wdzięczny rządowi Hiszpanii za jej wstrzymanie lub przynajmniej nałożenie istotnych warunków.